Niebieskookie kluseczki
lubię tak na Was nazywać, pieszczotliwie, bo rymuje się z nazwiskiem.
Kalol, jak ulośniesz to będę Cię bujać i dam Ci szpinaku.
Kalol, jak będziesz chodził, to będziemy szybko biec do łazienki i położę Ci nakładkę.
Kalol, chcesz zupy?
(Na klatce schodowej) Kalol tu nie wolno krzyczeć.
Kalol nie może lizaka, Kalol nie ma zębów.
Marcelko, jesteś moją pomocnicą numer jeden. Coraz delikatniejszą wobec Brata, na tyle, że nie obawiam się zostawić Was samych, a samej wyjść do toalety, czy do łazienki wysuszyć włosy. Zabawiasz Karola grzechotką, jeśli o to poproszę, podajesz gryzak, który mu wypada. Bierzesz na ręce, trzymasz z moją pomocą, a po chwili stwierdzasz już chce do Mamy. Z przyjemnością obserwuję Was leżących na brzuchu i wspólnie bawiących się grającym pianinem od Fisher Price albo oglądających Czereśniową.
Ostatnio upodobałaś sobie pytanie mnie o wszystko:
A co to?
A co tam patrzysz?
Czego szukasz?
Co jesz?
Jesteś głodna?
Jest Ci zimno?
Twoja ciekawość świata zachwyca, a ja staram się cierpliwie odpowiadać, gdy po raz enty pytasz mnie, a co to pokazując w książce na...psa! To chyba taki etap, faza acoto, którą każde dziecko przejść musi.
Naśladujesz mnie perfekcyjnie, a ja śmieję się patrząc na Ciebie i obserwując Twoje, a jednocześnie swoje zachowania. Bierzesz swoją lalkę Elunię (nie mylić z Elą, bo to nie jest jedna i ta sama lalka. Po powrocie z Bielska: Elunia, czekałaś???), podciągasz swoją bluzkę do góry, bo Elunia jest głodna i trzeba ją nakarmić, po czym biegniesz po papierek, bo zaraz będzie kapało...Tak, ja zawsze muszę przy karmieniu Karola mieć pod ręką pieluchę, bo na brak pokarmu nie narzekam, a mleko tryska dosłownie strumieniami.
Gdy odkładam Karola do bujaczka wyjmujesz mi z ust i mówisz: Kalol, tylko bez płaczu.
I te Twoje, tak bardzo moje: O Bozie, Bozie...
Z Tatowego słownika zapożyczyłaś kulwa mać! Nie, nie przeklinamy w domu, Tacie zdarza się podczas pracowniczych rozmów telefonicznych. I choć nie wiesz, co te słowa oznaczają, doskonale wiesz, w którym momencie się je stosuje. Po raz pierwszy - tak dosadnie - gdy wyszłaś na balkon, a po chwili wróciłaś mówiąc kulwa mać, zapomniałam czapki. Kolejny raz, gdy jedząc serek ubrudziłaś sobie nos...Początkowo nie zwracałam na to uwagi, mając nadzieję, że owe słowo zniknie samo z Twojego języka, później postanowiłam Ci wytłumaczyć, że nie są to ładne wyrazy, że jeszcze nie raz je pewnie usłyszysz, ale powtarzać nie powinnaś. I teraz, gdy usłyszysz, że ktoś przy Tobie mówi choćby kurczę, czy kurdę, od razu mnie o tym informujesz.
Od tygodnia nie pijesz w nocy mleka! Przyszło samo, jak dużo rzeczy. Bez pośpiechu, stresu Twojego i naszego, łez i złości. Przez kilka dni tłumaczyłam Ci wymieniając znajome Ci dzieci, że Oliwka nie pije już w nocy mleka, ani Wojtek, ani Patrycja, przed snem Ci jeszcze powiedziałam, że może i Ty byś już zrezygnowała z tych nocnych, mlecznych pobudek, no i się udało. Podobnie jak z zasypianiem trzymając się moich włosów. Jestem obok. Siedzę na łóżku albo tuż przy nim, opowiadam bajkę, śpiewam, głaszczę, ale tak, że Twoje ręce nie dosięgają do moich włosów. Pierwszej nocy przez chwilę się buntowałaś, kilka razy poprosiłaś, żebym się obok Ciebie położyła, ale zagadywałam ciekawą historią o piesku i benzynie (tak, uwielbiasz bajkę o tym, jak pies wyrusza gdziekolwiek samochodem i nagle samochód mu staje, bo nie ma w baku benzyny....) i obeszło się bez łez. Nie jestem zwolenniczką tych drastycznych (dla mnie) metod rezygnowania z czegoś na już, bo tak postanowiłam i tyle. Przecież kiedyś próbowałam w środku nocy. Po kilkunastominutowym Twoim płaczu - odpuściłam wiedząc, że przyjdzie kiedyś i pora na Ciebie. Bez spinania się, nie słuchając porad innych, że jesteś już za duża na mleko...
Dorastasz Kochana, zmieniasz się, a ja jestem w stanie wytłumaczyć Ci prawie wszystko, powtarzając w myślach samej sobie, tysiące razy dziennie, że krzyk i złość nic nie pomogą. Tłumacz, wyjaśniaj, traktuj jak równego sobie. To Twoje Dziecko, Ty masz wpływ na Jego wychowanie. Ty w głównej mierze decydujesz, jakim człowiekiem będzie w przyszłości.
Póki co, korzystam ile mogę, że się do mnie przytulasz, podchodzisz od tyłu i całujesz w plecy. Korzystam, póki chcesz, żebym to ja Cię usypiała. Korzystam, póki chcesz, żebym na naszym dziewczyńskim spacerze niosła Cię na rękach. Przypomina mi o tym nieznajoma Kobieta, która zagaduje nas na spacerze i pyta o Waszą różnicę wieku. Ma w domu ośmiolatka i 20 miesięcy starszą od niego siostrę i stwierdza, że mi zazdrości...Was. W takim wieku. Rozumie, że bywa ciężko, ale zazdrości...Wiem, że za chwilę urośniesz, a świat pochłonie Cię na tyle, że Mama już nie będzie centrum Twojego świata. Naturalna kolej rzeczy, więc korzystam póki mogę i cieszę się ze spotkań z nieznajomymi, którzy nieświadomie przywracają moim myślom właściwy tor.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz